Ta 2012. godina bila je godina koja se u Crnoj Gori pamti po sportskim uspjesima – osvojena je prva olimpijska medalja, a nekoliko mjeseci kasnije i druga evropska zlatna u kolektivnim sportovima.
I to je uradio jedan tim, to su uradile „lavice“, prvu u avgustu u Londonu, a zatim u decembru u Beogradu.
Tačno je deset godina od istorijskog uspjeha ženske rukometne selekcije – 16. decembra 2012. u beogradskoj Areni, u jednom od najboljih mečeva svih vremena, srušena je norveška dinastija, nakon 80 minuta spektakla.
Repriza olimpijskog finala tada je imala drugačiji epilog, tim koji je vodio Dragan Adžić imao je motiv do neba da pokaže da može i da u trenutku jeste bolji od Norvežanki.
Nije bilo dovoljno 60 minuta, ni još dodatnih deset, ali jeste punih 80 da se ispiše zlatna stranica crnogorske sportske istorije – Crna Gora je poslije dva produžetka slavila 34:31, i to bez Bojane Popović i Maje Savić koje su se oprostile od reprezentacije nakon Olimpijskih igara.
Četiri i po godine ranije, prvo evropsko zlato crnogorskom kolektivnom sportu donijeli su vaterpolisti u Malagi.
Za sva vremena ostaće upisana imena zlatnih djevojaka – Marina Rajčić (tada Vukčević), Sonja Barjaktarović, Radmila Miljanić (sada Petrović), Biljana Pavićević (sada Novović), Jovanka Radičević, Jasna Đokić, Jelena Despotović, Marija Jovanović, Anđela Bulatović, Majda Mehmedović, Andrea Klikovac, Sara Vukčević, Jasna Tošković, Sandra Nikčević, Suzana Lazovi, Katarina Bulatović i Milena Raičević (sada Knežević).
Deset godina kasnije, „lavice“ su osvojile bronzanu medalju na šampionatu Evrope, a u timu su i u Beogradu i u Ljubljani bile Marina Rajčić, Jovanka Radičević i Milena Raičević.
